Το ταξικό μίσος και οι φόβοι του Α. Συρίγου και του συστήματος που εκπροσωπεί

γράφουν ο Παύλος Αντωνόπουλος και ο Θοδωρής Βουρεκάς,

Πρέπει να υπογραμμιστεί εξαρχής πως η κριτική που μας εξοπλίζει με πραγματική πολιτική γνώση για τις στοχεύσεις του ταξικού αντιπάλου οφείλει να είναι ακριβής και να στηρίζεται σε πραγματικούς ισχυρισμούς και πράξεις.

Ο Ά. Συρίγος στην περιβόητη ομιλία του στη Βουλή δεν υποστήριξε, όπως ευρέως λέγεται με ευκολία, το περιεχόμενο του γνωστού ακροδεξιού κλισέ περί του «μύθου του Πολυτεχνείου», ότι δηλαδή το Πολυτεχνείο ήταν πράξη ακραίων στοιχείων χωρίς λαϊκή αποδοχή, ότι δεν υπήρχαν νεκροί κτλ. Από την άλλη όμως διάλεξε σκόπιμα και προκλητικά να χρησιμοποιήσει το κακόφημο στερεότυπο για τον «μύθο του Πολυτεχνείου», κλείνοντας έτσι το μάτι στην ακροδεξιά με την οποία συνδέεται άλλωστε στενά.

Ας δούμε σε γενικές γραμμές τι ακριβώς ισχυρίστηκε ο Ά. Συρίγος. Κόντυνε, ελαχιστοποίησε τον ρόλο και τη σημασία του Πολυτεχνείου, χωρίς τυπικά να το διαγράψει. Μάλιστα, κάποια στιγμή μίλησε και για το… «αξιακό άρωμα του Πολυτεχνείου»! Συγκεκριμένα, ισχυρίστηκε πως το Πολυτεχνείο δεν ήταν αυτό που έριξε τη Χούντα, ούτε αυτό που έφερε τη μεταπολίτευση. Ο αντίθετος ακριβώς ισχυρισμός αποτελεί τον κατά Συρίγον «μύθο του Πολυτεχνείου». Είναι, δηλαδή, η αφήγηση που διατείνεται πως το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα κι έφερε τη μεταπολίτευση. Δεν μένει όμως εκεί. Καταλογίζει στο Πολυτεχνείο και αρνητικό ρόλο, γιατί έφερε τον Ιωαννίδη, μια σκληρότερη Χούντα, που οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου. Επομένως, συμπεραίνει πως η μεταπολίτευση δεν γεννήθηκε από κάποιο εξεγερτικό γεγονός, αλλά από την αυτοκατάρρευση της Χούντας. Επιπλέον, ανιστόρητα και σκοπίμως βέβαια μιλάει για την απουσία οποιασδήποτε μαζικής αντίδρασης στη Χούντα στην περίοδο που προηγήθηκε του έστω «ελαχιστοποιημένου» Πολυτεχνείου.

Αξίζει στο σημείο αυτό να σχολιάσουμε τις προφανείς εσωτερικές αντιφάσεις και τους λογικούς ακροβατισμούς αυτών των ισχυρισμών, όπου όλα παραμένουν ασύνδετα και χωρίς αλληλεπιδράσεις. Από την οπτική του Ά. Συρίγου απουσιάζουν πολλές σημαντικές παράμετροι. Το Πολυτεχνείο δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η κορύφωση ενός ραγδαία αναπτυσσόμενου φοιτητικού κινήματος που βήμα το βήμα απονομιμοποιούσε από το 1971 το αφήγημα της χούντας για ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Σημαντικοί σταθμοί σε αυτήν την εξέλιξη υπήρξαν οι φοιτητικές εκλογές του 1972, που από παγίδα ενσωμάτωσης έγιναν πεδίο αγωνιστικής χειραφέτησης, καθώς κι οι δύο καταλήψεις της Νομικής, τον Φλεβάρη και τον Μάρτη του 1973. Εκδηλώνεται, τέλος, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, που ανέτρεψε τα σχέδια για μετατροπή της Χούντας σε υβριδικό σύστημα πολιτικό στρατιωτικής εξουσίας, νομιμοποιημένης από ένα τμήμα του πολιτικού κατεστημένου, με στόχο τη διαιώνιση της.

Το εσωτερικό πραξικόπημα μέσα στο πραξικόπημα με την αντικατάσταση Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη αμέσως μετά την ένοπλη δολοφονική καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ήταν κι η αρχή του τέλους των δικτατόρων. Κόπηκαν οι γέφυρες για ομαλή μετεξέλιξη της Χούντας, καθώς οι εξελίξεις αυτές συνδυάστηκαν και με την όξυνση της παγκόσμιας οικονομικής πετρελαϊκής κρίσης.

Επομένως, ο Ά. Συρίγος, παρακάμπτοντας όσα περιγράψαμε παραπάνω, άφησε να εννοηθεί πως η μεταπολίτευση έχει σαθρά και αρνητικά θεμέλια, αφού είναι προϊόν της αυτοκατάρρευσης της Χούντας. Επίσης, η ελαχιστοποίηση της σημασίας του Πολυτεχνείου εκ μέρους του Ά. Συρίγου παραβλέπει σκόπιμα την τεράστια επίδραση που είχε στις συνειδήσεις εκατομμυρίων νέων και εργαζομένων η ηρωική αντίσταση των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου. Είναι μια πραγματικότητα που εμείς της γενιάς του Πολυτεχνείου την ξέρουμε βιωματικά κι όχι απλώς ως τυπική ιστορική γνώση.

Πάνω σε αυτόν τον ισχυρισμό του ο Ά. Συρίγος έχει στηρίξει την κυρίαρχη θέση του για ένα άθλιο φοιτητικό κίνημα, που από τις αρχές της σαθρής μεταπολίτευσης παριστάνει πως είναι η συνέχεια του Πολυτεχνείου, ενώ αποτελεί μια καρικατούρα αντίστασης και αγώνων εκ τους ασφαλούς με κύριο προπαγανδιστικό εργαλείο τη μυθολογία τόσο για το Πολυτεχνείο, όσο και για τη λαϊκή αντίσταση επί Χούντας. Καταλογίζει σε αυτό το φοιτητικό κίνημα μια σειρά αρνητικά φαινόμενα στο Πανεπιστήμιο (κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, κινητοποιήσεις για «ψύλλου πήδημα», άσκηση βίας, επιβολή της ανομίας κτλ.). Επισημαίνει καταλήγοντας πως αυτά πρέπει τώρα να ξεριζωθούν με το νομοσχέδιο Κεραμέως. Καταλαβαίνουμε επομένως πολύ καλά πως κύριος στόχος του δεν είναι η αποδόμηση του Πολυτεχνείου, αλλά η αποδόμηση του φοιτητικού κινήματος και του κινήματος νεολαίας στο σήμερα.

Τέλος, έχει ιδιαίτερη σημασία πως στην ομιλία του άνοιξε ευθέως μέτωπο με την αντικαπιταλιστική αριστερά στα Πανεπιστήμια, δηλαδή με όλους όσοι στον χώρο των φοιτητών επικαλούνται το τρίπτυχο «Αντίσταση – Ανατροπή – Επανάσταση», σύμφωνα με τη δική του διατύπωση. Ισχυρίζεται πως όλοι αυτοί είναι απλώς μηδενιστές και εκπροσωπούν την «ψευδοεπαναστατική υποκουλτούρα». Στο σημείο αυτό καταλογίζει στον ΣΥΡΙΖΑ «συγκεχυμένη εμπλοκή» με τον χώρο της «αντιεξουσιαστικής αριστεράς» και μάλιστα πως είναι το μόνο κόμμα της κοινοβουλευτικής αριστεράς που το πράττει.

Τα παραπάνω αποτελούν άραγε επίδειξη επικριτικής ρητορικής με στόχο αποκλειστικά τον ΣΥΡΙΖΑ ή μήπως ταυτόχρονα συγκροτούν μια ματιά που βλέπει μακρύτερα και με πολιτική οξυδέρκεια για το τι μπορεί εν δυνάμει να αποτελέσει πραγματική απειλή για το σύστημα στις σημερινές συνθήκες της πολλαπλής καπιταλιστικής κρίσης;

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Σελιδοδείκτης