Ευρωεκλογές: Να περάσουμε από το «ο κανένας» στο «Εμείς»!

Γιάννης Ελαφρός

Η δυσαρέσκεια πνίγεται στη γελοιότητα και τη συναίνεση της αστικής πολιτικής σκηνής

Θα μπορούσε να είναι για γέλια, αλλά μάλλον είναι για κλάματα. Ο λόγος για το προεκλογικό κλίμα ενόψει ευρωεκλογών της 9ης Ιούνη. Ενώ έχεις καθημερινές ευκαιρίες για γέλιο λόγω της ξεφτίλας της κυρίαρχης πολιτικής, τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά που σε κάνουν να «κλαις» για την αβάσταχτη ελαφρότητα της πολιτικής ζωής σε καιρούς γενικευμένης βαρβαρότητας.

Από τους σελέμπριτι και τις ιλουστρασιόν μεταγραφές περάσαμε στη διεκδίκηση των ψήφων των πιστών, ενώ η αποβλάκωση προσφέρεται σε μαζικές δόσεις, δημιουργώντας ένα αμερικανικό στυλ πολιτικής αντιπαράθεσης, κενό περιεχομένου, όπου ο Κασσελάκης συναντά τον Μητσοτάκη και αγκαλιά πάνε προς τα δεξιά. Ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια δεν διακυβεύονταν τόσο σοβαρά θέματα, από τον πόλεμο που επεκτείνεται και το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας στη Γάζα έως την ακρίβεια που κλέβει τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη και θρέφει τα μεγάλα κέρδη του ελληνικού και πολυεθνικού κεφαλαίου, την άνοδο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και την καλπάζουσα περιβαλλοντική κρίση, και τα συστημικά κόμματα να βρίσκονται σε κατάσταση «τρεις λαλούν κι εφτά χορεύουν».

Η σύμπτωση της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, καθώς και του εθνικιστικού-ακροδεξιού συρφετού στους βασικούς πυλώνες της κυρίαρχης πολιτικής είναι μεγάλη, παρά τις –αναγκαίες για το σύστημα- διαφοροποιήσεις: Ναι στην ΕΕ και το ευρώ, ναι στην «Ιερή Συμμαχία» του ΝΑΤΟ, ναι στον πολεμικό άξονα με το Ισραήλ (που οικοδόμησαν Σαμαράς-Βενιζέλος, Τσίπρας και Μητσοτάκης), ναι στη λογική πως η ανάπτυξη έρχεται μέσω των καταστροφικών καπιταλιστικών επενδύσεων και κερδών, διαφωνία μόνο στο μερίδιο που θα δοθεί στην εργασία, που είναι ο πραγματικός παραγωγός του πλούτου. Γι’ αυτό, όλα τα μεγάλα θέματα μένουν στη σκιά, κι έρχεται στο προσκήνιο το λάιφ στάιλ.

Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα και το «ιερό τοτέμ» του ελληνικού κεφαλαίου, η Ευρωπαϊκή Ένωση, μένει εκτός συζήτησης ακόμα και στις ευρωεκλογές από τα αστικά και φιλοΕΕ κόμματα. Πράξη σωφροσύνης(;), καθώς πλέον οι Βρυξέλες δεν «μοιράζουν λεφτά» (όπως απατηλά μάς λένε δεκαετίες), αλλά εξοπλιστικά προγράμματα, πολεμικές αποστολές, «πολεμική οικονομία».

Η ΝΔ ξαναπαίζει το χαρτί της σταθερότητας, όπως έκανε επιτυχημένα πέρσι. «Στις ευρωεκλογές θα κριθεί πόσο δυνατές θα είναι οι ελληνικές φωνές στην Ευρώπη, αλλά και πόσο σταθερό θα είναι το πολιτικό σκηνικό, ώστε η Ελλάδα να μείνει σε τροχιά προόδου», είπε ο Κ. Μητσοτάκης τη Δευτέρα στο υπουργικό συμβούλιο, προειδοποιώντας για «τις περιπέτειες που μπορούν να φέρουν η αποχή και η επιπόλαια επιλογή». Η γραμμή της σταθερότητας όμως μπάζει νερά, καθώς η πλειονότητα των εργαζομένων βρίσκεται σε σταθερή πορεία μείωσης των πραγματικών μισθών και του επιπέδου διαβίωσης, ενώ τα ματωμένα πλεονάσματα του Συμφώνου Σταθερότητας (που ισχύει ξανά από φέτος) περικόπτουν κοινωνικές δαπάνες και επιδόματα.

Από την άλλη, η συναινετική αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΕΑΡ, Πλεύση Ελευθερίας, χωρίς πολιτικό στόχο επί της ουσίας, κατεβαίνουν στις εκλογές με επιδίωξη ένα καλύτερο πλασάρισμα για τη διαμόρφωση μετά ενός «δημοκρατικού μετώπου», εναλλακτικό στη ΝΔ αλλά όχι στην κυρίαρχη πολιτική και στο σύστημα. Πολλές παραλλαγές για το ίδιο έργο…

Το ΚΚΕ κάνει ολοένα και πιο «φλατ», χωρίς γωνίες και αιχμές, προεκλογικές καμπάνιες, επιχειρώντας να κερδίσει ψήφους από τη δυσαρέσκεια των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, χρησιμοποιώντας περισσότερο από ανατρεπτικές πολιτικές θέσεις τις «ζεϊμπεκιές» του γενικού γραμματέα, όπως πρόσφατα στην Αστόρια. Ο στόχος της ρήξης και της εξόδου από την ΕΕ έχει θαφτεί, ενώ αυτό που προβάλλεται είναι ένα κόμμα-αποκούμπι για τον εργαζόμενο. Στο ΜέΡΑ25 και τη συμμαχία με την ΛΑΕ κυριαρχεί η ψηφοθηρική λογική, η σχέση με το κίνημα είναι εργαλειακή. Στο κρίσιμο θέμα της ΕΕ παραμένει στις (αυτ)απάτες πως η ΕΕ μπορεί να αλλάξει από τα μέσα, γι’ αυτό αρνείται τον στόχο της αποδέσμευσης.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και καθώς η αντικαπιταλιστική Αριστερά έχει τις δικές της ανεπάρκειες ένα σημαντικό πρωτοπόρο δυναμικό από την μια αναζητά πιο ουσιαστικές απαντήσεις, από την άλλη απογοητεύεται. Ο αρνητικός συσχετισμός και οι αδυναμίες μας οδηγούν συχνά σε στάση «στρουθοκαμήλου»: Εάν κρύψουμε το κεφάλι μας, δεν θα φαίνεται το μεγάλο πρόβλημα, της έλλειψης μιας ισχυρής ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής και αντιΕΕ Αριστεράς. Η αποχή, η μη συμμετοχή, η μη ενεργοποίηση στην πολιτική μάχη των ευρωεκλογών όχι μόνο δεν είναι λύση, αλλά θα οξύνει το πρόβλημα, καθώς το αποτέλεσμα της 9ης Ιούνη θα παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών και τάσεων μετά. Εξάλλου, η ανατρεπτική άποψη πρέπει να βγαίνει μπροστά, κόντρα σε θεούς, δαίμονες κι αρχόντους και να αλλάζει τους συσχετισμούς στην πράξη. Θα υπήρχε αυτό το ελπιδοφόρο κίνημα στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ εάν δεν σήκωναν μικρές πρωτοπόρες συλλογικότητες την παλαιστινιακή σημαία από τον Οκτώβρη κιόλας;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Ανατρεπτική Συνεργασία φέρνει πραγματικά προβλήματα και ανατρεπτικούς στόχους στο προσκήνιο

Οι αγωνίστριες/ές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Ανατρεπτική Συνεργασία, ο μαχόμενος κόσμος του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς έχουν κάθε λόγο να μπουν με δυναμισμό στην μάχη των ευρωεκλογών. Για να ανοίξουν –σχεδόν μόνο αυτοί- το μεγάλο θέμα της ΕΕ και της ανάγκης απειθαρχίας, ρήξης και εξόδου. Για να φέρουν στο προσκήνιο τα βασικά αιτήματα των εργαζομένων για τον μισθό, την ακρίβεια, τα δημόσια αγαθά και την ανάγκη να ανατραπεί η κυρίαρχη πολιτική και η κυβέρνηση της ΝΔ, κόντρα στην ξενέρωτη συναινετική αντιπολίτευση. Για αντιπολεμικό κίνημα και αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη. Για μια Αριστερά επαναστατική και σύγχρονα κομμουνιστική, για τον πόλο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που απαιτεί η εποχή μας. Όχι για να «εκπροσωπήσει» τους εργαζόμενους. Αλλά για να γίνουν εκείνοι το υποκείμενο της ανατροπής με το πολιτικό κίνημά τους.

Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις τους πολιτικούς αρχηγούς κερδίζει ο «κανένας». Ας μην αισθανόμαστε «ο κανένας». Ας γίνουμε «εμείς»!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (3.5.24)

Διαβάστε στο Πριν που κυκλοφορεί το τριήμερο 3-5 Μάη

▸Άνοιξη αντίστασης στη «σιδερένια φτέρνα»

Όργιο καταστολής στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Έφοδοι της αστυνομίας σε δεκάδες ιδρύματα,εκατοντάδες συλλήψεις. Μέρες Βιετνάμ προκαλεί η στήριξη των ΗΠΑ στις σφαγές του Ισραήλ.

Η άλλη όψη

Παγκόσμια διάσταση για τη φοιτητική«Ιντιφάντα», παρά την καταστολή

Συνέντευξη: Μαρία Πλασάτη, μέλος ΔΣ του Φοιτητικού Συλλόγου Κοινωνιολογίας Ρεθύμνου

Με αγώνες απαντάμε στην καταστολή

Πολιτική

Ευρωεκλογές: Να περάσουμε από το «ο κανένας» στο «Εμείς»!

1η Μάη: Απεργιακή απάντηση. Δεν πέρασε η κυβερνητική πρόκληση. Χιλιάδες απεργοί στους δρόμους, με συνθήματα υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων, κατά του πολέμου. Επιτυχημένες ταξικές συγκεντρώσεις πρωτοβάθμιων σωματείων.

Οι βρικόλακες των ναζί

Κασσελάκης: Εναλλακτικός Μητσοτάκης

∆ιάτρητη και καλπονοθευτική η επιστολική ψήφος

Πολιτικές σταυροφορίες για την «ιερή ψήφο»

Πιέσεις για περισσότερες αποστολές όπλων στην Ουκρανία

Βαθαίνουν οι «δημόσιες σχέσεις» του ΝΑΤΟ με τα ΜΜΕ

Οικονομία

14 χρόνια απαξίωσης της εργασίας

Ανάλυση

Ο πλανήτης φλέγεται από τα κέρδη. Γοργή εξέλιξη της κλιματικής κρίσης. Υψηλές εκπομπές από ορυκτά καύσιμα. Υπεύθυνος ο καπιταλισμός και με τη «γκρι» και με την «πράσινη» ανάπτυξη.

Κοινωνία-Νεολαία-Εργατικό κίνημα

∆ιαλύουν και ιδιωτικοποιούν την ψυχική υγεία

Το νερό, οι Ολλανδοί και το σχέδιο Μητσοτάκη

∆ημόσιο: «Μπόνους» και στο βάθος αξιολόγηση

Η πολεμική έρευνα ως κρίσιμο πεδίο πολιτικής σύγκρουσης στα πανεπιστήμια

Πάτρα: Ρεβανσισμός και καταστολή κατά κινήματος

Και με τη «βούλα» εισβολή ιδιωτών ιατρών στο ΕΣΥ

Οι πραγματικοί ένοχοι ξανά στο απυρόβλητο

Πολιτισμός

Συνέντευξη από τους σκηνοθέτες της παράστασης «Το όνειρο της Ιωνίας», Αντώνη Κυριακάκη και Γιώργο Πατεράκη

Μεγάλη στήριξη καλλιτεχνών στις Αναιρέσεις

Fallout: Ο καπιταλιστικός ρεαλισμός στην μικρή οθόνη

ERTFLIX: Σινεφίλ προτάσεις από την «Περσόνα» του Μπέργκμαν στο «Πριν την επανάσταση» του Μπερτολούτσι

Διεθνή

Η Ευρώπη «πρωταθλήτρια» στην άνιση κατανομή του πλούτου

Αρθρογραφία-Μόνιμες Στήλες: Γιώργος Μιχαηλίδης, Ματίνα Παπαχριστούδη, Δίκτυο Σπάρτακος, Μαριάννα Τζιαντζή, Θοδωρής Μεγαλοοικονόμου, Παντελής Βαϊνάς, Αιμιλία Τσαγκαράτου, Θοδωρής Μαγκλάρας, Ηλίας Ιωακείμογλου

Διαβάστε και κατεβάστε (pdf) την εφημερίδα ΠΡΙΝ, 27-28.4.2024: Φοιτητική «Ιντιφάντα», προοίμιο νεανικού Μάη

Οι Σπαρτιάτες, ο Άρειος Πάγος, η ΝΔ και ο κρατικός αντιφασισμ ός – Άρθρο-παρέμβαση

Μπάμπης Συριόπουλος

Ο Άρειος Πάγος (το Α1 τμήμα του) ανακοίνωσε στις 24 Απριλίου τα κόμματα που θα συμμετέχουν στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Αποκλείστηκαν 14 κόμματα επειδή δεν κατέβαλλαν το παράβολο και το νεοφασιστικό κόμμα των Σπαρτιατών με πολιτικό σκεπτικό σύμφωνα με το οποίο ο πραγματικός αρχηγός του κόμματος είναι ο καταδικασμένος και έγκλειστος Ηλίας Κασιδιάρης. Παράλληλα εκκρεμεί για τις 19 Ιουνίου η δίκη των 11 βουλευτών των Σπαρτιατών και του Ηλία Κασιδιάρη για εξαπάτηση του εκλογικού σώματος σε σχέση πάλι με το ποιος ήταν ο πραγματικός αρχηγός του κόμματος.

Ο Μητσοτάκης antifa;

Ο αποκλεισμός από τις ευρωεκλογές έγινε μετά από προσφυγή του ΠΑΣΟΚ, της ΝΕΑΡ και της ΝΔ. Ο Κ. Μητσοτάκης διεκδικεί τα πρωτεία στον αντιφασισμό: «Μαχόμαστε τον ακροδεξιό φασισμό στην πράξη, όχι στα λόγια […]». Αυτός ο ανταγωνισμός για τα αντιφασιστικά πρωτεία γίνεται παράλληλα με αυτόν για το ποιο κόμμα θα κερδίσει τις ψήφους των Σπαρτιατών. Πρώτα απ’ όλα υπάρχουν τα άλλα κόμματα του ακροδεξιού τόξου (Νίκη του Δ. Νατσιού, Ελληνική Λύση του Κ. Βελόπουλου, «Πατριώτες» του Π. Εμφιετζόγλου κ.λπ.). Το βασικό όμως ζήτημα είναι η επιδίωξη προσέλκυσης ψηφοφόρων από ένα βαθιά συντηρητικό τμήμα του πληθυσμού με εθνικιστικές αντιλήψεις και ροπή στη θρησκοληψία. Σ’ αυτό τον αγώνα δρόμου επιδίδονται και αστικά κόμματα υποτίθεται υπεράνω πάσης υποψίας, με την ανάλογη βέβαια προσαρμογή στο πολιτικό τους προφίλ και στους υποψηφίους τους. Για τη ΝΔ οι υποψηφιότητες Γιώργου Αυτιά («εμείς πάμε στην Ευρώπη με το σύνθημα πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια») και του Φρέντι Μπελέρι με το σκοτεινό παρελθόν του -ως μέλος της φασιστικής παραστρατιωτικής ΜΑΒΗ τη δεκαετία του ’90- χρησιμεύουν για την αλίευση ανάλογων ψήφων. Ο Β. Κασσελάκης από τον ΣΥΡΙΖΑ, υποψήφιος ευρωβουλευτής (και ξάδελφος του προέδρου), έσπευσε να χαρακτηρίσει «ευπρόσδεκτες» τέτοιες ψήφους, όπως και ο Τάκης Θεοδωρικάκος από τη ΝΔ· τελικά ανακάλεσαν και οι δύο τις δηλώσεις τους προσπαθώντας να σώσουν τα προσχήματα. Ενδεικτική μιας συνολικής στροφής προς μια βαθιά συντηρητική ρητορεία είναι επίσης η φιλοδοξία του Στ. Κασσελάκη να διεκδικήσει την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια από αυτούς που νομίζουν πως τους ανήκουν καταλήγοντας ότι «η καπηλεία του πατριωτισμού, της πίστης και της οικογένειας από τη Δεξιά τελειώνει εδώ».

Το τρίπτυχο που τους ενώνει είναι βέβαια «ιδιωτική ιδιοκτησία, κέρδος, “Δύση”» και πάνω σ’ αυτή τη βασική συμφωνία μπορούν να δοκιμάζουν διαφορετικά μείγματα φιλελεύθερου εκσυγχρονισμού με ακροδεξιές αποχρώσεις ή προοδευτικής, «δικαιωματικής» προσήλωσης σε παραδοσιακά δεξιά και ακροδεξιά συνθήματα. Στην προσπάθεια εξασφάλισης ανοχής ή και υποστήριξης από την εκκλησία εντάσσεται και η συνάντηση του Κ. Μητσοτάκη με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, όπου ο πρώτος τόνισε το «σημαντικό κοινωνικό αποτύπωμα της Εκκλησίας» και το «περίσσευμα αγάπης και στήριξης» που δίνει, ενώ ο δεύτερος δήλωσε: «Δεν κάνουμε ούτε αυτό που θα μας πει ο Βελόπουλος ούτε οποιοσδήποτε πολιτικός».

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα ευρύτερης νομιμοποίησης ακροδεξιών αντιλήψεων και του πολιτικού προφίλ με έντονες ακροδεξιές αποχρώσεις που αποπνέει η ίδια η ΝΔ, η απαγόρευση καθόδου των Σπαρτιατών μοιάζει περισσότερο με ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο εσωτερικό της δεξιάς πολυκατοικίας, διαπάλη τελικά σε ένα βαθιά αντιδραστικό, ακροδεξιό φόντο για τη λεία των ακροδεξιών-φασιστικών ψήφων.

Σε αυτή την οικογενειακή διαμάχη εντός του αστικού κράτους και της δεξιάς πολυκατοικίας εναλλάσσονται τα γρονθοκοπήματα και τα χάδια, ο Ν. Μιχαλολιάκος αποφυλακίζεται καθώς στο πρόσωπό του εφαρμόζονται οι ευνοϊκότερες των ρυθμίσεων και οι ευεργετικότερες διατάξεις, η προχωρημένη ηλικία, η κατάσταση της υγείας του και η «θετική διαγωγή» του! Έτσι αφήνεται ελεύθερος ενώ έχει εκτίσει πραγματικά κάτι παραπάνω από το ένα τρίτο της ποινής του και αυτό όχι με τις χειρότερες συνθήκες (κέντρο αποκατάστασης στους Αγ. Ανάργυρους). Η μεροληψία της «Δικαιοσύνης» βγάζει μάτι καθώς δεν πάρθηκε καθόλου υπόψη η μη μεταμέλεια του Μιχαλολιάκου, ενώ στην περίπτωση του Δ. Κουφοντίνα αυτό το κριτήριο ήταν το βασικό για την απόρριψη μεταγωγής του σε αγροτική φυλακή. Ακόμα ένα κλείσιμο του ματιού στο ακροδεξιό ακροατήριο.

Η αριστερά πρέπει να χαίρεται;

Το ερώτημα είναι αν παρόλα αυτά ο κόσμος της αριστεράς, του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, οι χιλιάδες αγωνιστές που αντιμετώπισαν τον φασισμό στους δρόμους, που συγκρούστηκαν με και μάτωσαν από τις χρυσαυγίτικες συμμορίες, που έχουν δει την αγαστή συνεργασία της αστυνομίας και του κράτους μ’ αυτές, όλοι όσοι απεχθάνονται τη φασιστική ιδεολογία και πρακτική πρέπει -παρά τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν στην απαγόρευση της εκλογικής καθόδου των Σπαρτιατών- να χαίρονται γι αυτό το μπλοκάρισμα.

Ας δούμε το σκεπτικό της απόφασης του Αρείου Πάγου. Το Σύνταγμα στο άρθρο 29 επιτρέπει την ίδρυση «σε πολιτικά κόμματα, που η οργάνωση και η δράση τους οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος». Η απόφαση παίρνει στα σοβαρά τον όρο που τίθεται στο άρθρο 29 καθώς «είναι σαφώς επιτακτικός, όπως προκύπτει και από τη γραμματική ερμηνεία του ενόψει της χρησιμοποίησης της λέξης “οφείλει”», οπότε «η ελληνική δημοκρατία, κατά την ως άνω συνταγματική επιταγή […] έχει τη θετική υποχρέωση να μην επιτρέπει τη χρήση των δικαιωμάτων πολιτικής συμμετοχής ενός κόμματος με σκοπό τη διάβρωση των φιλελεύθερων και δημοκρατικών θεσμών και οφείλει να αυτοπροστατεύεται κατά των συμπεριφορών, οι οποίες, υπό την επίφαση και ψευδεπίγραφη μορφή της σύστασης πολιτικών κομμάτων, που η ίδια η Δημοκρατία επιτρέπει για τη λειτουργία της, σκοπούν την κατάλυσή της. Η αυτοπροστασία αυτή δεν επιβάλλεται συνταγματικώς να έχει τη μορφή της εκ των υστέρων ποινικής καταστολής τέτοιων συμπεριφορών των κομμάτων, αλλά επιβάλλεται και μία προληπτική προστασία πριν δηλαδή την εκδήλωση αυτής της δράσης με τη νομοθετική ρύθμιση των προϋποθέσεων που πρέπει να απαιτούνται, προκειμένου ένα πολιτικό κόμμα να συμμετάσχει στις εκλογές». (σ.σ. όλες οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Ο Άρειος Πάγος, ένα δικαστήριο αποφασίζει αν ένα πολιτικό κόμμα κάνει αυτό που «οφείλει» (όπως ορίζεται «επιτακτικά») να κάνει και αν κρίνει ότι δεν το κάνει, παίρνονται μέτρα προληπτικά. Όλα αυτά γίνονται για την «αυτοπροστασία της μαχόμενης ελληνικής δημοκρατίας» όπως γράφεται παρακάτω. Ενάντια σε ποιους μάχεται η ελληνική δημοκρατία το έχουν καταλάβει οι εργαζόμενοι που κηρύσσονται παράνομες οι απεργίες τους και καταγράφονται και φακελώνονται τα μέλη των σωματείων τους και οι διαδηλωτές που ξυλοκοπούνται και συλλαμβάνονται. Όσον αφορά πάντως στο άρθρο 16 που απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν έγινε καμιά «επιτακτική» ερμηνεία του.

Η απόφαση του Αρείου Πάγου θυμίζει ότι το 1975 είχε προταθεί επίσης η δυνατότητα απαγόρευσης της λειτουργίας ενός κόμματος «που η δράση του τείνει στην ανατροπή του ελεύθερου δημοκρατικού πολιτεύματος». «Το γεγονός ότι τότε αποσύρθηκε ύστερα από τις αντιδράσεις των τότε κομμάτων της αντιπολίτευσης εναρμονιζόταν με τις τότε επικρατούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, κατά τις οποίες η Ελλάδα εξερχόταν από την επτάχρονη δικτατορία και υπήρχε δικαιολογημένη δυσπιστία» ομολογείται παρακάτω. Εκτός όμως από τις συνθήκες της εποχής «στη δυσπιστία αυτή συνέβαλε και η πλήρως αόριστη τότε προταθείσα φράση “η δράση του (κόμματος) τείνει στην ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος”». Ναι, αυτή η φράση ήταν όντως αόριστη, ενώ το «οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος» είναι απολύτως σαφές! Υποτίθεται ότι τίθενται αντικειμενικά κριτήρια σε σχέση με το ποιος είναι ο «φαινομενικός» και ο «πραγματικός» αρχηγός. Πόσο αντικειμενικά μπορεί να είναι αυτά; Αν ένα κόμμα δεν έχει αρχηγό αλλά συλλογική ηγεσία; Για παράδειγμα ποιος είναι ο αρχηγός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Ο Άρειος Πάγος μπορεί να αποφασίζει ποια είναι «η υποκρυπτόμενη ηγεσία» ενός κόμματος που αντιτίθεται στη δημοκρατία.

Το ελληνικό αστικό κράτος με αυτή την απόφαση του Αρείου Πάγου κρίνει ότι η απαγόρευση εκλογικής καθόδου κομμάτων -που ήταν αδιανόητη το 1975 καθώς στη μεταπολίτευση επικρατούσε γενικευμένη «δυσπιστία» στον ελληνικό λαό για τους «προστάτες» της δημοκρατίας- τώρα είναι εφικτή. Τώρα εκτιμούν ότι υπάρχει εμπιστοσύνη! Πρέπει να χαιρόμαστε γι αυτό;

Μήπως όμως έτσι τουλάχιστον ξεμπερδέψαμε από την χειρότερη, σχεδόν αμιγώς ναζιστική, εκδοχή της Χρυσής Αυγής και των Σπαρτιατών; Ας μην υπάρχει κανένας τέτοιος εφησυχασμός. Αυτοί που έβαλαν φυλακή τον Χίτλερ το 1923 τον έκαναν καγκελάριο το 1933. Η αστική τάξη είναι κάποιες φορές εξαιρετικά μεγαλόψυχη, όταν χρειάζεται συγχωρεί και ανταμείβει. Η απόφαση αποφυλάκισης του «φύρερ» Μιχαλολιάκου, αυτού του πολύ πραγματικού φασίστα αρχηγού δείχνει τα όρια του κρατικού αντιφασισμού. Το σύστημα φροντίζει τους ανθρώπους του, πάντα μεριμνά για εφεδρείες και ποτέ δεν γκρεμίζει τις γέφυρες.

Πως πολεμιέται ο φασισμός;

Η άνοδος ακροδεξιών και φασιστικών αντιλήψεων και ρευμάτων είναι πριν απ’ όλα αποτέλεσμα της συνολικής επιθετικής, αντιδραστικής μετατόπισης της κυρίαρχης πολιτικής σε όλα τα ζητήματα, κυρίως γύρω από τα λεγόμενα εθνικά θέματα, τη μετανάστευση, τα θέματα της «τάξης» και της «ασφάλειας», του ρατσισμού και του αντικομμουνισμού. Έτσι, «νομιμοποιούνται» στη λαϊκή συνείδηση οι απόψεις εθνικιστικών, ρατσιστικών και θρησκόληπτων-σκοταδιστικών οργανώσεων που επηρεάζουν το πολιτικό σκηνικό σε δεξιότερη κατεύθυνση. Οι δυνάμεις αυτές ενισχύονται από συγκεκριμένα κέντρα του συστήματος: από τμήμα της άρχουσας τάξης, από ορισμένους εφοπλιστές και την εκκλησία, από το βαθύ κράτος των δικαστών και των σωμάτων καταστολής. Με την απροκάλυπτη πολεμική στροφή της ΕΕ και των κυβερνήσεων, την απλόχερη υποστήριξη προς την Ουκρανία και τη συνενοχή στη σφαγή στη Γάζα ήδη απαγορεύονται όχι μόνο διαδηλώσεις αλλά και συνέδρια και επιβάλλεται λογοκρισία. Όσο εντείνεται η πολεμική προετοιμασία και εμπλοκή τόσο θα εντείνονται και οι κραυγές του εθνικισμού (και του κάθε κράτους ξεχωριστά και του «ευρωπαϊκού» συνολικά) και της μισαλλοδοξίας.

Από την άλλη, η ακροδεξιά και ο φασισμός έχουν ως κύρια κοινωνική τους δεξαμενή ορισμένα τμήματα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που βρίσκουν ένα ψεύτικο αντιδραστικό «αντισυστημικό» αποκούμπι. Ο σύγχρονος ολοκληρωτικός καπιταλισμός εμπορευματοποιεί τα πάντα, θεωρεί ότι η δουλειά με αξιοπρέπεια είναι «φιλοσοφία» (Αδ. Γεωργιάδης), πνίγει τα πάντα «στα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού», κρατάει απ’ όλες τις ανθρώπινες σχέσεις «την αναίσθητη πληρωμή τοις μετρητοίς» και απ’ όλες τις ελευθερίες προτάσσει την ελευθερία του εμπορίου. Μπορούν να ζήσουν οι άνθρωποι μόνο μ’ αυτά; Ιδίως αυτοί που πετάγονται στο περιθώριο της αγοράς εργασίας ή που βλέπουν ότι -παρά την υποτιθέμενη «κοινωνική κινητικότητα»- θα παραμείνουν ακίνητοι στον πάτο; Έτσι η αστική τάξη προωθεί εναλλακτικά και παράλληλα την επιστροφή σε παραδοσιακές αξίες και τη θαλπωρή που προσφέρουν «φαντασιακές κοινότητες», ανελεύθερες και καταπιεστικές αλλά με «ανθρώπινο πρόσωπο». Εμφανίζονται «πατριώτες και θρήσκοι» ενώ όταν χρειαστεί «πουλάνε πατρίδα και θεό για λίγες δεκάρες» (από τον Κ. Βάρναλη).

Ο κρατικός αντιφασισμός δεν μπορεί να καταπολεμήσει πραγματικά την ακροδεξιά και το φασισμό, πάνω απ’ όλα δεν μπορεί και δεν θέλει να καταπολεμήσει τις αιτίες και τις ρίζες του ανορθολογισμού, του εθνικισμού, της βίας και της βαρβαρότητας που είναι σύμφυτα -έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση- με τον καπιταλισμό. Πόσο μάλλον σήμερα όταν η αστική πολιτική, ιδίως το δεξιό-ακροδεξιό νεοσυντηρητικό ρεύμα της, υποκλίνεται σε ή και ανοιχτά υιοθετεί πλευρές των ακροδεξιών-φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών. Το μόνο που καταφέρνει ο κρατικός αντιφασισμός των απαγορεύσεων είναι να ηρωοποιεί και να προσδίδει αντισυστημικό χαρακτήρα στην ακροδεξιά, καθώς και να εξοικειώνει την κοινή γνώμη με αντιδημοκρατικά μέτρα ενάντια στον «ριζοσπαστισμό», στα «άκρα» και σε όσους δεν «εξυπηρετούν την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος» όπως «οφείλουν» να κάνουν.

Η ακροδεξιά και ο φασισμός, το ρεύμα της αντεπαναστατικής απελπισίας, καταπολεμάται σε καιρούς κρίσης και αβεβαιότητας από το αντίστροφο ρεύμα της επαναστατικής ελπίδας, από ένα ισχυρό αντικαπιταλιστικό και κομμουνιστικό ρεύμα, από ένα ιδεολογικό, πολιτικό, πολιτιστικού, αξιακό, επαναστατικό «αντίπαλο δέος» στον φονικό-ολοκληρωτικό καπιταλισμό, ένα ρεύμα εργατικού και διεθνιστικού ανθρωπισμού που θα εμπνεύσει τη νεολαία και τους εργαζομένους. Όχι μόνο στο δρόμο αλλά και στις ιδέες. Αντί για «πατρίδες σαν μασκαρεμένες σκρόφες» και «θρησκείες που ζητάνε παρθενιές» (από τραγούδι των Δ. Μητσοτάκη-Γ. Κλιούμη), ένα ρεύμα εργατικού και διεθνιστικού ανθρωπισμού που θα εμπνεύσει τη νεολαία και τους εργαζομένους.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ

Διαβάστε ακόμη

ΝΑΡ: Λαός και νεολαία θα καταδικάσουν ξανά τους φασίστες

Δικηγόροι Αιγύπτιων αλιεργατών στη δίκη Χ.Α: Τεράστια πρόκληση η αποφυλάκιση Μιχαλολιάκου

ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Αντατρεπτική Συνεργασία: Θα μας βρουν μπροστά τους! Η πρόκληση με τον Μιχαλολιάκο δεν θα περάσει!

http://www.antarsya.gr/

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

τηλ.: 2132063582, 6948369941, 6932828964

email: pressantarsya

3.5.2024

Θα μας βρουν μπροστά τους! Η πρόκληση με τον Μιχαλολιάκο δεν θα περάσει!

Το βούλευμα του Συμβούλιου Πλημμελειοδικών Λαμίας για την αποφυλάκιση του φύρερ της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου είναι ένα καραμπινάτο σκάνδαλο για το αντιφασιστικό κίνημα, για όλη την εργατική τάξη και τη νεολαία που μέσα από τους αγώνες τους πήγαν τη δολοφονική ηγεσία της ναζιστικής Χρυσής Αυγής σε δίκη και τους χώσανε στη φυλακή.

Η καταδίκη του Μιχαλολιάκου ήταν για, μόλις, 13 χρόνια και 6 μήνες ενώ η δίκη που διεξάγεται στο Εφετείο θα εξεταστεί η αύξηση της ποινής του σε 15 χρόνια. Με αυτή την απόφαση ακόμα και αυτή ποινή – χάδι μειώνεται ενώ τα δύο τελευταία χρόνια δεν ήταν στη φυλακή αλλά στο Κέντρο Αποκατάστασης στους Αγίους Αναργύρους.

Είναι προκλητικό ψέμα ότι η αποφυλάκιση, λόγω έκτισης μέρους της ποινής του, είναι υποχρεωτική. Αυτό θα συνέβαινε μόνο υπό την προϋπόθεση της μεταμέλειας και της μετάνοιας αλλά ο Μιχαλολιάκος όχι μόνο δεν έδειξε «μεταμέλεια και μετάνοια» αλλά εξακολούθησε να ηγείται της Χρυσής Αυγής η οποία δεν σταμάτησε ποτέ να οργανώνει επιθέσεις, να διατηρεί ανοικτά γραφεία-ορμητήρια ενώ πρώην μέλη της πρωταγωνιστούν σε επιθέσεις στην Σταυρούπολη, στον Εύοσμο, στο Ν. Ηράκλειο.

Με αυτή την απόφαση – δώρο στους φασίστες δολοφόνους του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν, η «δικαιοσύνη» τους δίνει το έναυσμα ότι μπορούν ξανά να προχωράνε σε δολοφονικές επιθέσεις κατά των συνδικάτων, των φοιτητικών συλλόγων, των μεταναστών, των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ και των Ρομά.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, με την ρατσιστική πολιτική της και με τα ανοίγματα στην ακροδεξιά, για να βγει από την απομόνωση στην οποία την έχει βάλει η οργή του κόσμου για την δολοφονική πολιτική της, για την συγκάλυψη των εγκλημάτων των Τεμπών και της Πύλου, για την ακρίβεια, την εμπλοκή στους πολέμους, τον σεξισμό, πριμοδότησε αυτή την απόφαση και μάλιστα παραμονές ευρωεκλογών.

Είναι συνολικά η πορεία της αστικής πολιτικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τον πόλεμο και τον μιλιταρισμό, την ένταση των ανταγωνισμών, τον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία, τη φτωχοποίηση και την εκμετάλλευση των εργαζομένων, που δημιουργεί θερμοκήπια για την ακροδεξιά και τον φασισμό. Αυτή την πολιτική και αυτό το σύστημα οι εργαζόμενοι και η νεολαία αντιπαλεύουν και θα ανατρέψουν, πετώντας στα σκουπίδια τους νεοναζί και τις φασιστικές ομάδες.

Θα μας βρούνε μπροστά τους! Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε επαγρύπνηση το αντιφασιστικό κίνημα για να βάλει φραγμό στην αποφυλάκιση του Μιχαλολιάκου και απαιτεί την άμεση άσκηση έφεσης από την εισαγγελία ώστε να οδηγηθεί αμέσως στη φυλακή ο Μιχαλολιάκος.

Ποτέ ξανά φασισμός! Στη φυλακή οι ναζί της Χρυσής Αυγής!

Ανακοίνωση του ΝΑΡ σχετικά με την προκλητική απόφαση για απο φυλάκιση του ναζί Μιχαλολιάκου

Λαός και νεολαία θα καταδικάσουν ξανά τους φασίστες

Η εξοργιστική απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Λαμίας να αποφυλακιστεί ο νεοναζί αρχηγός της Χρυσής Αυγής, Νίκος Μιχαλολιάκος, είναι προκλητική και θα πέσει στο κενό από το αντιφασιστικό, εργατικό και λαϊκό κίνημα! Η επίκληση των «ευνοϊκών όρων» για να γίνει η αποφυλάκιση Μιχαλολιάκου, ενώ ο ίδιος παραμένει αμετανόητος, βρίσκεται σε εξέλιξη η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης σε δεύτερο βαθμό και οι φασιστικές συμμορίες συνεχίζουν τις βίαιες επιθέσεις τους αποτελεί μήνυμα του βαθέως κράτους πως ο φασισμός αποτελεί μια πολύτιμη εφεδρεία.

Για μια ακόμη φορά το αστικό κράτος του ολοκληρωτικού καπιταλισμού με συντονισμό όλων των εξουσιών του, μεταξύ αυτών και της δικαστικής, αποκαλύπτει το αντιδραστικό και αυταρχικό του πρόσωπο. Είναι το ίδιο που πριν λίγο καιρό πρότεινε την αθώωση του παιδοβιαστή Μίχου για τα εγκλήματα της μαστροπείας, που πριν λίγες μέρες «μπούκαρε» στο σπίτι φοιτήτριας μέλους της νΚΑ στο Ρέθυμνο για συνθήματα «που γράφτηκαν στον τοίχο με μπογιά» ενάντια στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ και της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού και ο κατάλογος είναι μακρύς. Η μεροληψία της αστικής δικαιοσύνης υπέρ του φασιστικού φιδιού δεν είναι τυχαία.

Η ενίσχυση του πολεμοκάπηλου κλίματος από την ΕΕ και από την Ελληνική κυβέρνηση με τη συναίνεση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, η κλιμάκωση των ενδό-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών παγκοσμίως -μεταξύ αυτών και του ελληνοτουρκικού-, η συστηματική καλλιέργεια του δηλητήριου του σκοταδισμού/ανορθολογισμού (βλ. πρόσφατες δηλώσεις του υφυπουργού υγείας Βαρτζόπουλου), του ρατσισμού και της ξενοφοβίας από τα αστικά κόμματα, στρώνουν το έδαφος για μια τέτοια απόφαση. Η αγαστή συνεργασία και στήριξη των φασιστικών ομάδων από τους κρατικούς μηχανισμούς αποτυπώθηκε άλλωστε στην «περιφρούρηση» της φασιστικής κινητοποίησης από την αστυνομία, λίγες μέρες πριν στο Ν. Ηράκλειο.

Η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, προσπαθώντας να στρέψει την κουβέντα στην αστική νομοθεσία και την αυστηροποίηση του Ποινικού Κώδικα που η ίδια έφερε, ρίχνοντας τις ευθύνες στην προηγούμενες νομοθετικές ρυθμίσεις με βάση τις οποίες αποφασίστηκε η αποφυλάκιση. Προαναγγέλλεται και εισαγγελική έφεση κατά της απόφασης αποφυλάκισης. Ξέρουμε πολύ καλά όμως ότι η κατά το δοκούν ερμηνεία των αστικών νόμων ακόμα και του ίδιου του αστικού συντάγματος που τόσο υπερασπίζονται είναι πολιτική, όπως και πολιτική ήταν η καταδίκη της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης της ΧΑ από το αντιφασιστικό κίνημα και τον λαό.

Από τη μία σύσσωμο το αστικό κράτος επιχειρεί να συγκαλύψει εγκλήματα όπως αυτό στα Τέμπη, στο Μάτι, το ναυάγιο στην Πύλο κ.λπ. και από την άλλη κάνει τις πλάτες στην εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής και στις φασιστικές παραφυάδες της. Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι οι φασίστες είναι το παρακρατικό χέρι του συστήματος. Το αστικό πολιτικό σύστημα εκτρέφει τον φασισμό για να προωθεί τον εμφύλιο των φτωχών, να επιβάλλει την αντιδραστική, σκοταδιστική, αντεργατική πολιτική του.

Και όλα αυτά, γιατί οι κυβερνήσεις και τα αστικά επιτελεία φοβούνται μια νέα αγωνιστική ανάταση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος από τις ΗΠΑ μέχρι την Αργεντινή και την Ευρώπη ενάντια στην πολεμική απειλή, την ακρίβεια και την εξαθλίωση.

Το αντιφασιστικό και ευρύτερα εργατικό/λαϊκό κίνημα θα τσακίσει το φασισμό και το σύστημα που το γεννά!

Δεν ξεχνάμε τον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκμάν που δολοφονήθηκαν από τους ναζί. Τις δολοφονικές επιθέσεις στους Αιγύπτιους ψαράδες, σε συνδικαλιστές, μετανάστες, πρόσφυγες, μαθητές, φοιτητές και φοιτήτριες. Δε θα αφήσουμε καμία σπιθαμή γης στις ακροδεξιές, φασιστικές ομάδες, να σπείρουν το φασιστικό τους δηλητήριο και την νεοναζιστική τους προπαγάνδα.

Η Χρυσή Αυγή δεν νικήθηκε από τα δήθεν «δημοκρατικά τόξα» και τους αστικούς θεσμούς. Λαός και νεολαία θα (ξανά)καταδικάσουμε, θα τσακίσουμε και θα απομονώσουμε από κάθε σχολείο, σχολή, χώρο δουλειάς και γειτονιά τις φασιστικές συμμορίες και θα παλέψουμε για σύγχρονα δικαιώματα, ειρήνη και αξιοβίωτη ζωή με ελευθερίες και δικαιώματα!

ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση

2 Μάη 2024

1η Μάη: Κυβέρνηση και ΕΕ μας γυρίζουν ενάμιση αιώνα πίσω

Δημήτρης Σταμούλης

Από τα «τρία οκτώ»… στο «6, 13, 72»: ∆ουλειά επί 6 μέρες, 13 ώρες την ημέρα, έως τα 72 έτη!

Ενάμιση αιώνα πίσω γυρνούν τον κόσμο της δουλειάς η κυβέρνηση και η ΕΕ με τα αλλεπάλληλα αντεργατικά εκτρώματα που προωθούν στην υπηρεσία του κεφαλαίου, κάνοντας ακόμα πιο επίκαιρο το μήνυμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς για πανεργατικό αγώνα με στόχο την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, για λιγότερη δουλειά και ριζικές αυξήσεις στους μισθούς, για να πάρουν οι εργάτες τον πλούτο που παράγουν και που λυμαίνεται μια χούφτα βιομηχάνων, τραπεζιτών και μεγαλεμπόρων.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνηση της ΝΔ ακολουθώντας πιστά τη διαχρονική στρατηγική της ΕΕ για την απασχόληση, από την περίφημη «απασχολησιμότητα» και «ελαστασφάλεια» μέχρι τις «δεξιότητες» και την «καλύτερη λειτουργία της αγοράς εργασίας», σηματοδότησε την πλήρη επιβολή της ευελιξίας του χρόνου εργασίας με σκοπό την επιμήκυνσή του, άρα και του χρόνου εκμετάλλευσης των εργαζομένων, την κατάργηση της σταθερής και μόνιμης εργασίας με το χτύπημα του 5ήμερου/ 40ωρου και την επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, με ταυτόχρονη καθίζηση του εργατικού μισθού που ακόμα παραμένει πολύ κάτω από τα προ μνημονίων επίπεδα.

Μπορεί το ιστορικό αίτημα του Σικάγου πριν από 140 περίπου χρόνια να ήταν τα «τρία 8», ωστόσο η κυβέρνηση σήμερα απαντά με το … «6, 13, 72»: το εξαήμερο συνεχούς εργασίας, τις 13 ώρες ημερήσια εργασία και τη δουλειά έως τα 72 έτη, όπως προκύπτουν από τους νόμους Χατζηδάκη και Γεωργιάδη, όσο και από την τελευταία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το συνταξιοδοτικό.

Από 1η Ιουλίου έρχεται και επισήμως η εξαήμερη εργασία με το υπουργείο Εργασίας να σπεύδει δήθεν να καθησυχάσει ότι η ρύθμιση αφορά «ορισμένους ακόμα κλάδους όπου η παραγωγή είναι “συνεχούς ροής”», και η οποία δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να ζητήσει από τον εργαζόμενο να εργασθεί και έκτη ημέρα με μια επιβάρυνση μόλις 40% επί του ημερομίσθιου, αντί νέων προσλήψεων. Το μέτρο, ισχυρίζονται, αφορά λίγους εργαζόμενους, όμως τα ίδια έλεγαν και για την κυριακάτικη αργία που πλέον έχει επεκταθεί από το εμπόριο και σε βιομηχανικούς κλάδους των τροφίμων, των ποτών κ.α. Να θυμίσουμε δε ότι ήδη από τον Αύγουστο του 2022, ο ίδιος ο Χατζηδάκης κήρυξε υποχρεωτική διάταξη στη ΣΣΕ τουρισμού και εστίασης, που προβλέπει εξαήμερη εργασία σε μπαρ και εστιατόρια, με τους εργαζόμενους να υποχρεούνται να εργαστούν σε ημέρα ανάπαυσής τους.

Εκτός όμως από το 6ήμερο, οι εργοδότες έχουν κι άλλα αντεργατικά όπλα στη φαρέτρα τους για την «αξιοποίηση» κατά το δοκούν της εργατικής δύναμης: α) Το 45ωρο / 48ωρο (για 5ήμερη/6ήμερη εργασία αντίστοιχα), όπου οι επιπλέον ώρες υπερεργασίας αμείβονται με προσαύξηση μόλις 20%, β) την τετραήμερη εβδομάδα εργασίας, στο πλαίσιο της «ευέλικτης διευθέτησης του χρόνου εργασίας», που επιτρέπει έως και τη 10ωρη ημερήσια εργασία και μάλιστα με ατομική συμφωνία, χωρίς να προϋποτίθεται συλλογική σύμβαση ή συλλογική συμφωνία, γ) την παράλληλη απασχόληση σε πολλούς εργοδότες, που εκτοξεύει τις ώρες εργασίας έως και στις 13 ημερησίως, στο όνομα δήθεν της «ελευθερίας» του εργαζόμενου να κάνει δύο ή και τρεις δουλειές την ημέρα… αφού βέβαια ο μισθός από τη μία δουλειά εξαντλείται στις πρώτες δύο εβδομάδες για τους περισσότερους, δ) τις συμβάσεις κατά παραγγελία, όπου ο εργαζόμενος καλείται 24 ώρες πριν να δουλέψει και πληρώνεται μόνο για τις ώρες που εργάστηκε.

Η «κινητικότητα» της κυβέρνησης γύρω από τον χρόνο εργασίας δεν είναι ανάλογη όσον αφορά το θέμα των μισθών και των συλλογικών συμβάσεων. Μπορεί να αυτοεπαίρεται το υπουργείο Εργασίας ότι προχώρησε στην «τέταρτη αύξηση» στον κατώτατο μισθό, ωστόσο τα επιπλέον 39 καθαρά ευρώ δε φτάνουν ούτε για μια λαϊκή αγορά. Το εν λόγω μέτρο αφορά μόλις 500.000, ενώ περίπου δύο εκατομμύρια εργαζόμενοι είτε δεν έχουν πάρει ευρώ αύξηση (καθώς οι 3 στους 4 δεν καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις), είτε σε κλάδους όπου οι επιχειρήσεις σημειώνουν τεράστια κέρδη, οι όποιες ΣΣΕ υπογράφηκαν προβλέπουν αυξήσεις-ψίχουλα για το 2024: Οι τράπεζες έδωσαν 1%(!), τα ξενοδοχεία 5%, οι βιομηχανίες τροφίμων-ποτών 5%, οι τσιμεντοβιομηχανίες 4%, όταν ο μέσος (επίσημος) πληθωρισμός το 2022 ήταν 9,6% και το 2023 4,2%.

Αψευδής μάρτυρας, το ύψος των μισθών για το 2023, καθώς 1 στους 7 αμείβεται με κάτω από 500 ευρώ, ενώ κάτω από 1.000 ευρώ λαμβάνει το 55% των εργαζομένων, όταν το 2022, τα συνολικά κέρδη EBITDA των 500 πιο κερδοφόρων εταιρειών της χώρας αυξήθηκαν κατά 75,5%!

«Δεν θα πεθάνουμε για τα κέρδη τους! Δε θα πολεμήσουμε για τα συμφέροντά τους!»

Η κυβέρνηση «καμαρώνει» που έχει μειώσει το «μη μισθολογικό κόστος» εργασίας, δηλαδή τις ασφαλιστικές εισφορές και ότι θα τις μειώσει περαιτέρω, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Κι όμως όπως δείχνει η Eurostat, η Ελλάδα, όσον αφορά στο ωριαίο κόστος εργασίας, κατατάσσεται στη δεύτερη «φθηνότερη» ζώνη των χωρών της Ευρώπης και 23η στην κατάταξη στην ΕΕ, πολύ πιο κάτω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο και κοντά σε Βουλγαρία και Ρουμανία! Επιπλέον οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δουλεύουν τις πιο πολλές ώρες εργασίας, 41 την εβδομάδα, σε όλη την ΕΕ, όταν ο μέσος όρος είναι 37,5 ώρες. Πώς να μην οδηγηθούμε στη μακάβρια στατιστική των εργοδοτικών εγκλημάτων που αυξάνονται χρόνο με τον χρόνο; Μόνο στις πρώτες 100 μέρες του 2024 μετράμε 33 νεκρούς και 60 σοβαρά τραυματισμένους εργάτες.

Αντί λοιπόν για λιγότερη δουλειά, υπό καλύτερες συνθήκες εργασίας και με αξιοπρεπείς μισθούς, η κυβέρνηση και η ΕΕ αντιτείνουν με τον πιο κυνικό τρόπο το «όραμα» της δουλειάς μέχρι τα βαθιά γεράματα, και «καταδικάζουν» τους σημερινούς εφήβους σε εργάσιμο βίο 38-39 χρόνων και έξοδο στη σύνταξη στα… 72,5 έτη, με πολύ χαμηλότερες συντάξεις, αφού το ποσοστό αναπλήρωσης από 75% το 2022 θα περιοριστεί σε 53% το 2070.

Αυτός ο κοινωνικός μεσαίωνας δεν μπορεί να είναι το μέλλον μας. Οι εργαζόμενοι/ες, η νεολαία, οι άνεργοι σηκώνουν το γάντι και την 1η Μάη, θα διαδηλώσουν απεργιακά διαμηνύοντας στην κυβέρνηση, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το κεφάλαιο ότι «δεν θα πεθάνουμε για τα κέρδη τους! Δε θα πολεμήσουμε για τα συμφέροντά τους!», ότι μας αξίζει μια άλλη ζωή, χωρίς εκμετάλλευση, πείνα και πολέμους, μια ζωή ελεύθερη και χειραφετημένη από κάθε είδους δεσμά.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (27.4.24)

Αντιπολεμική Διεθνιστική Πρωτομαγιά – Διεθνές κάλεσμα και Πρ ωτοβουλία

Σε Αντιπολεμική Διεθνιστική Πρωτομαγιά καλούν οργανώσεις και εργατικές ενώσεις από όλο τον κόσμο, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πρωτοβουλίας που καλεί τους εργαζόμενους του κόσμου να κινητοποιηθούν ενάντια στους πολέμους,τη στρατιωτικοποίηση και την πολεμική οικονομία.

Το κείμενο υπογράφουν οι οργανώσεις: TIR (Tendencia Internacionalista Revolucionaria)/Διεθνιστική Επαναστατική Τάση και SI Cobas από Ιταλία, Partido Obrero και Polo Obrero από Αργεντινή, ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και ΟΚΔΕ Σπάρτακος από Ελλάδα, Crvena akcija-Crvena inicijativa /Κόκκινη Δράση-Κόκκινη Πρωτοβουλία από Κροατία-Σερβία, SEP/Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα από Τουρκία, İnqilabin Sesi / Φωνή της Επανάστασης από Αζερμπαϊτζάν, Fuerza 18 de Octubre από Χιλή, Tribuna Classista από Βραζιλία, La Fragua από Ουρουγουάη, United Front Committee for a Mass Labor Party (UFCLP) από ΗΠΑ.

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία με προοπτική που δεν θα εξαντληθεί στην Πρωτομαγιά, αλλά θα προσπαθήσει να ανοίξει δρόμους διεθνιστικής, εργατικής παρέμβασης καθώς η προοπτική γενίκευσης των πολέμων απειλεί την εργατική τάξη και τη νεολαία με σφαγή. Το κείμενο καλεί:

Πρωτομαγιά 2024: Εργαζόμενοι του κόσμου ενάντια στους πολέμους,τη στρατιωτικοποίηση και την πολεμική οικονομία

Εβδομάδα με την εβδομάδα οι σάλπιγγες και τα τύμπανα του πολέμου γίνονται όλο και πιο δυνατά, με την Ευρώπη στην πρώτη γραμμή. Ενώ η ιμπεριαλιστική σφαγή στην Ουκρανία μαίνεται, τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ καλούν και σχεδιάζουν "προετοιμασίες για πόλεμο", "πολεμική οικονομία", επαναφορά της υποχρεωτικής στράτευσης, υποδαύλιση του αντιδραστικού εθνικισμού και της ξενοφοβίας. Η ΕΕ και τα κράτη-μέλη της αυξάνουν τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς τους, προετοιμάζονται να κάνουν τους εργαζόμενους και τη νεολαία "κρέας για τα κανόνια" για να στηρίξουν το μερίδιό τους στην αναδιανομή του κόσμου.

Ο γενοκτονικός πόλεμος του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού συμπλήρωσε μόλις 6 μήνες με δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνια παιδιά και ηλικιωμένους νεκρούς, με τη χορηγία των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στις οποίες στηρίζεται για να διαπράττει καθημερινά σφαγές με πλήρη ατιμωρησία.

Τη στιγμή της σύνταξης αυτής της διεθνιστικής έκκλησης για την 1η Μαΐου, η διεθνής πολιτική ένταση έχει ενταθεί σημαντικά, απειλώντας να ξεσπάσει σε γενικευμένο πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Η προφανής προσπάθεια της κυβέρνησης Νετανιάχου να ξεπεράσει τις δυσκολίες της επεκτείνοντας τον πόλεμο σε ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής πρέπει να μας οδηγήσει στην περαιτέρω ενίσχυση της διεθνούς κινητοποίησης κατά του σιωνιστικού κράτους και των προστατών του.

Στα σύνορα της Ευρασίας με τον Ειρηνικό, η κυβέρνηση της Ιαπωνίας αναθεωρεί το σύνταγμα -με την έγκριση των ΗΠΑ, οι οποίες ως νικητήρια δύναμη το επέβαλαν στην ηττημένη, με τον τρόμο δύο ατομικών βομβών- προκειμένου να πραγματοποιήσει έναν αχαλίνωτο, πλήρους κλίμακας επανεξοπλισμό και να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη οικονομική επιρροή και στρατιωτική διεκδικητικότητα της Κίνας στην περιοχή, όπου το μέλλον της Ταϊβάν παίζει το ρόλο ωρολογιακής βόμβας.

Το παγκόσμιο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης και ο αυξανόμενος ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας και της Κίνας, υπονομεύουν τη βιομηχανική και οικονομική υπεροχή των καθιερωμένων ιμπεριαλιστικών κρατών, των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Μακριά από τη δημιουργία μιας νέας ισορροπημένης και ειρηνικής ισορροπίας, όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές του "πολυπολικού κόσμου", αυτό ωθεί τις παρακμάζουσες δυνάμεις να στηρίξουν την πρωτοκαθεδρία τους μέσω του προστατευτισμού, της κρατικά χρηματοδοτούμενης βιομηχανικής πολιτικής και των στρατιωτικών επεμβάσεων. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν ποτέ τόσο πιθανή έκβαση, είτε ηθελημένη είτε ακούσια, της καπιταλιστικής διαμάχης.

Ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία σφάζει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και εκτοπίζει εκατομμύρια στον ευρωπαϊκό πυρήνα του καπιταλισμού, στην αφρικανική ήπειρο – το Σουδάν και το Κονγκό στην πρώτη γραμμή – διεξάγονται πόλεμοι χαμηλότερης έντασης, αλλά όχι λιγότερο αιματηροί, στη σύγκρουση μεταξύ των ίδιων μονοπωλίων που ανταγωνίζονται για τους φυσικούς πόρους και το φθηνό εργατικό δυναμικό.

Ακόμα και στη Λατινική Αμερική, ενώ η αντιπαράθεση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων δεν εκρήγνυται σε ανοιχτούς πολέμους, εκδηλώνεται με την αστική υποστήριξη στρατιωτικών πραξικοπημάτων ή δεξιών caudillo(ο πιο πρόσφατος είναι ο Μιλέι στην Αργεντινή), που συνήθως ευθυγραμμίζονται με τον αμερικανικό ή τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, για να διεξάγουν ανοιχτό πόλεμο εναντίον των εργαζομένων, αφαιρώντας ιστορικές εργατικές κατακτήσεις και τα δικαιώματα στην αυτοοργάνωση, την απεργία και τη διαμαρτυρία. Μόνο ο ανεξάρτητος αγώνας και η κινητοποίηση των εργατών, ως επικεφαλής των εκμεταλλευόμενων λαών, υποστηριζόμενος από την ενότητα των εργαζομένων και των ανέργων, μπορεί να τους σταματήσει. Σίγουρα δεν θα τους σταματήσουν οι κεντροαριστεροί αστικοί συνασπισμοί, όπως του Λούλα στη Βραζιλία, που συμβιβάζονται με τους φασιστοειδείς στρατιωτικούς και επίσης θεσπίζουν φιλική προς το κεφάλαιο νομοθεσία ενάντια στην εργασία, ο Περονισμός στην Αργεντινή ή οι Κεμαλιστές στην Τουρκία, που προτείνουν στους πεινασμένους εργαζόμενους να "περιμένουν" μέχρι να "φθαρεί" ο Μιλέι ή ο Ερντογάν για να τους νικήσουν σε μακρινές εκλογές το 2027 ή το 2028.

Το Ισραήλ εκμεταλλεύεται αυτό το πολεμικό και μιλιταριστικό περιβάλλον για να πετύχει τον "ζωτικό του χώρο" εγκαθιδρύοντας ένα Μεγάλο Ισραήλ, ακολουθώντας το δικό του γενοκτονικό δρόμο εναντίον των Παλαιστινίων της Γάζας, με στόχο την εντατικοποίηση της εθνοκάθαρσης. Πίσω από το Ισραήλ στέκεται ο χορηγός του, οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο δυτικός ιμπεριαλισμός, οι οποίοι, παρά τις τριβές και τις αποκλίσεις, συνεχίζουν να στηρίζουν στρατιωτικά και οικονομικά τη γενοκτονία.

Εμείς οι επαναστάτες υποστηρίζουμε το δικαίωμα των καταπιεσμένων να εξεγείρονται με όλα τα μέσα. Η 7η Οκτωβρίου ήταν μια απάντηση στην ολοένα και πιο επιθετική πολιτική του Ισραήλ ενάντια στον παλαιστινιακό λαό στη Γάζα, την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη, η οποία έχει θέσει σε κρίση τη δέσμευση της ηγεσίας του στις συμφωνίες του Όσλο και την ανεφάρμοστη λύση των δύο κρατών. Δηλώνουμε την άνευ όρων υποστήριξή μας στο ενιαίο μέτωπο των οργανώσεων της παλαιστινιακής αντίστασης και τονίζουμε ότι η νίκη του παλαιστινιακού λαού εξαρτάται από τη μετατροπή της τρέχουσας σύγκρουσης σε επανάσταση που θα κατακτήσει μια μοναδική, κοσμική και σοσιαλιστική Παλαιστίνη, κάτι που είναι δυνατό μόνο με ένα επαναστατικό κύμα στην περιοχή, που θα ενωθεί στον αγώνα για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής.

Η συγκίνηση, η αγανάκτηση, η θέληση να αγωνιστούμε ενάντια στην καταπίεση και τη γενοκτονία του Ισραήλ στην Παλαιστίνη πρέπει να συμβάλει στην ευαισθητοποίηση της ευρύτερης εικόνας των άλλων, όχι λιγότερο αιματηρών πολέμων και του διαφαινόμενου κινδύνου ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι εργαζόμενοι, οι προλετάριοι που καλούνται να δεχτούν βαριές θυσίες για την οικονομία του πολέμου και να σφάζονται μεταξύ τους για να αποφασίσουν ποιος θα τους εκμεταλλευτεί, πρέπει να απορρίψουν αυτές τις θυσίες και να κηρύξουν πόλεμο στους πολέμους του κεφαλαίου και να οργανωθούν για να ανατρέψουν την καπιταλιστική κυριαρχία στον κόσμο.

Ιστορικά η Πρωτομαγιά είναι η διεθνής ημέρα του αγώνα των εργαζομένων για τη μείωση του χρόνου εργασίας και τη χειραφέτηση από την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Η Πρωτομαγιά είναι επίσης η διεθνής ημέρα αγώνα των εργαζομένων ενάντια στο αστικό κράτος, το οποίο έχει υποστηρίξει την εκμετάλλευση του κεφαλαίου με όλες του τις εξουσίες: τη νομοθεσία που εγγυάται τα "δικαιώματα" του κεφαλαίου πάνω στη μισθωτή δουλεία, τη δικαιοσύνη που εγγυάται το κεφάλαιο ενάντια σε κάθε αγώνα που θέτει σε κίνδυνο την ταξική καταπίεση (από τον απαγχονισμό τεσσάρων συνδικαλιστικών ηγετών στο Σικάγο το 1886), και τις ένοπλες υπηρεσίες καταστολής που σε όλο τον κόσμο διεξάγουν τον εσωτερικό πόλεμο για την επιβολή της εκμετάλλευσης ενάντια στην αντίσταση των εργαζομένων μέσω απεργιών και απεργιακών περιφρουρήσεων.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι και ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι ο κίνδυνος να παρασύρουν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις τους λαούς σε μια κατάσταση γενικευμένου πολέμου, που σημαίνει μια παγκόσμια σφαγή όπως συμβαίνει στην Ουκρανία, το Σουδάν, το Κονγκό, την Παλαιστίνη. Πρέπει να τον πολεμήσουμε αυτή τη στιγμή, αντιτασσόμενοι στις ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις, τους υπαίτιους των σημερινών πολέμων, ενώνοντας τις δυνάμεις μας διεθνώς σε ένα προλεταριακό στρατόπεδο, ενάντια στα αντιμαχόμενα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Δεν είναι ζήτημα να αντιταχθούμε στον πόλεμο με τον λεγόμενο πασιφισμό. Πρέπει να αντιτάξουμε τον προλεταριακό μας διεθνισμό στο αντιδραστικό εθνικιστικό δηλητήριο που ενσταλάζουν στην εργατική τάξη. Μοιραζόμαστε τα ταξικά μας συμφέροντα για καλύτερους μισθούς, μικρότερες εβδομάδες εργασίας, υγιέστερη εργασία και ζωή με άλλους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο. Μοιραζόμαστε τη βαθιά επιθυμία να ζήσουμε ειρηνικά με τις αδελφές και τους αδελφούς μας σε όλο τον κόσμο.

Δηλώνουμε την πιο ένθερμη υποστήριξή μας στον αγώνα των καταπιεσμένων λαών που αντιμετωπίζουν την ιμπεριαλιστική καταπίεση, έχοντας συνείδηση ότι η ήττα ενός κράτους καταπιεστή αποτελεί πλήγμα για την ιμπεριαλιστική παγκόσμια τάξη και μοχλό ενίσχυσης της υπόθεσης των εκμεταλλευόμενων σε όλο τον κόσμο. Οι εργαζόμενοι των μητροπόλεων έχουν καθήκον να κινητοποιηθούν εντός των συνόρων τους για την υποστήριξη των λαών που είναι θύματα της υποταγής της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης στις αντίστοιχες χώρες τους. Αυτή η πολιτική κινητοποίηση σήμερα αφορά πρώτα απ’ όλα την υποστήριξη του παλαιστινιακού λαού.

Ας αντιτάξουμε την ταξική αδελφοσύνη μεταξύ γηγενών και μεταναστών στην ξενοφοβία που αποσκοπεί στη διαίρεση των εργαζομένων: η τάξη μας είναι διεθνής, εκατοντάδες εκατομμύρια από εμάς αναγκάζονται από τον πόλεμο, την ξηρασία και την κλιματική αλλαγή, την αρπαγή της γης, να μετακινηθούν από την ύπαιθρο στις πόλεις ή να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες, παίρνοντας μεγάλους κινδύνους. Αν οι ντόπιοι εργάτες ενώσουν τους αγώνες τους με τους αγώνες των μεταναστών εργατών, οι τελευταίοι δεν θα χρησιμοποιηθούν για να πιέσουν τους μισθούς προς τα κάτω.

Ας εναντιωθούμε στην οικονομία του πολέμου!

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο όπως αυτός της Ουκρανίας δεν υπάρχει πλευρά να διαλέξουμε, ότι "ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα". Αυτός ο πόλεμος είναι ένας ενδοϊμπεριαλιστικός πόλεμος, μεταμφιεσμένος από κάθε πλευρά με ψευδοπροοδευτικά και ψευδοδημοκρατικά επιχειρήματα. Ο εχθρός για τους Ρώσους και τους Ουκρανούς είναι οι ίδιες τους οι κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν ρίξει εκατοντάδες χιλιάδες προλετάριους στη μηχανή του κιμά στα πεδία των μαχών για να σκοτώσουν και να ακρωτηριάσουν ο ένας τον άλλο για τα εκμεταλλευτικά συμφέροντα των αντίστοιχων κυρίαρχων τάξεων. Για τους εργάτες των ευρωπαϊκών και αμερικανικών χωρών του ΝΑΤΟ ο εχθρός είναι οι δικές τους κυβερνήσεις, οι οποίες στέλνουν όπλα, πληρωμένα από τους δικούς τους εργάτες, στους Ουκρανούς εργάτες για να χύσουν το αίμα τους για να επεκτείνουν οι ΝΑΤΟϊκές εταιρείες την εκμετάλλευσή τους στο ουκρανικό έδαφος και την εργατική τάξη. Από την άλλη πλευρά, ο Πούτιν δεν αντιπροσωπεύει μια αντιιμπεριαλιστική προσπάθεια, αλλά επιδιώκει να εξασφαλίσει το μερίδιο της ρωσικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας στην παγκόσμια πίτα, καταφεύγοντας μάλιστα σε μια προπαγάνδα που επιτίθεται στην πολιτική του Λένιν και δοξάζει την τσαρική Ρωσία.

Όλα τα καπιταλιστικά κράτη, όλες οι κυβερνήσεις, με τους εσωτερικούς τους ανταγωνισμούς και τις διαιρέσεις τους, είναι εκφράσεις των κερδοσκοπικών αστικών τάξεων που συνδέονται με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τα καπιταλιστικά μονοπώλια, το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του κοινωνικού συστήματος που παράγει τον πόλεμο. Παρόλο που αρκετές χώρες έχουν όλο και πιο έντονες συγκρούσεις με τις δυτικές μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις, καμία από αυτές δεν μπορεί να είναι σύμμαχος στον πόλεμο των εργαζομένων κατά του πολέμου. Αυτό μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό αν κοιτάξουμε τι είδους σχέσεις έχουν αυτά τα κράτη με τις εργατικές τάξεις τους και με τους εργάτες των χωρών που βρίσκονται στις αντίστοιχες σφαίρες επιρροής τους.Το στρατόπεδο μας δεν είναι το στρατόπεδο των αστικών κρατών, είναι το στρατόπεδο των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων τάξεων, των εργαζομένων, του διεθνούς προλεταριάτου, της μόνης τάξης που έχει συμφέρον και έχει τη δύναμη -αν οργανωθεί- να βάλει τέλος στους πολέμους που οι εκμεταλλευτές της διεξάγουν εις βάρος της. Είναι απαραίτητο οι οργανώσεις που στέκονται στο έδαφος του συνεκτικού προλεταριακού διεθνισμού, να ενωθούν σε κοινές πρωτοβουλίες. Η ώρα είναι τώρα, πριν να είναι πολύ αργά!

Το παρελθόν έχει σημασία, αλλά θα κριθούμε από την ικανότητά μας να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ιστορικής μας περιόδου μετωπικά.

Την Πρωτομαγιά του 2024 ας βγούμε στους δρόμους με τα ίδια συνθήματα σε όλο τον κόσμο:

– Σταματήστε τον πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία! "Ο εχθρός είναι στη χώρα μας!"

– ΟΧΙ στην κούρσα των εξοπλισμών και στην πολεμική οικονομία! Δωρεάν υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση για όλους! Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους!

– Σταματήστε τη γενοκτονία στη Γάζα, ελευθερώστε την Παλαιστίνη! Ας υποστηρίξουμε την παλαιστινιακή αντίσταση! Σταματήστε την εθνική, φυλετική, εθνοτική, θρησκευτική καταπίεση παντού!

– Όχι στην ιμπεριαλιστική ανάμειξη και στους πολέμους δι’ αντιπροσώπων στο Σουδάν, στο Κονγκό και παντού!

– Όχι στην καταπίεση των Κούρδων! Υπερασπιστείτε το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Κούρδων.

– Κάτω ο αντιδραστικός εθνικισμός και η ξενοφοβία! Εργατικός διεθνισμός!

– Για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και πόλεμο, με αρμονία μεταξύ ανθρώπου και φύσης.

– Για εργατικές κυβερνήσεις και σοσιαλισμό.

Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!

Η πρόσκληση αυτή υποστηρίζεται από:

• TIR(TendenciaInternacionalistaRevolucionaria)/Διεθνιστική Επαναστατική Τάση, Ιταλία
• SICobas, Ιταλία
• PartidoObrero, Αργεντινή
• PoloObrero, Αργεντινή
• ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Ελλάδα
• ΟΚΔΕ Σπάρτακος, Ελλάδα
• Crvenaakcija-Crvenainicijativa /Κόκκινη Δράση-Κόκκινη Πρωτοβουλία , Κροατία-Σερβία
• SEP/Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, Τουρκία
• İnqilabinSesi / Φωνή της Επανάστασης, Αζερμπαϊτζάν
• Fuerza 18 de Octubre, Χιλή
• Tribuna Classista, Βραζιλία
• La Fragua, Ουρουγουάη
• United Front Committee for a Mass Labor Party (UFCLP), ΗΠΑ

Φέρνουν την CVC να μας… μορφώσει

▸ Θεοπίστη Καπέτα

Στο αμερικάνικο fund και το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας η πρώτη άδεια ιδιωτικού ΑΕΙ

Η Επιτροπή (αθέμιτου) Ανταγωνισμού, στις 19 Απριλίου συνεδρίασε και ενέκρινε ομόφωνα την ίδρυση ιδιωτικής ιατρικής σχολής στην Αθήνα. Παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας ότι με το νέο αντιεκπαιδευτικό νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα έρθουν στην χώρα μεγάλα πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης, ήδη από το πρώτο παράρτημα που αναμένεται να ανοίξει, φαίνεται καθαρά τι είδους παραρτήματα θα έρθουν τελικά στην Ελλάδα για να κερδοσκοπήσουν. Ούτε το Χάρβαρντ ούτε το Γέιλ, ούτε το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ή οποιοδήποτε άλλο καταξιωμένο πανεπιστήμιο δεν έρχεται, παρά τα όσα εποφθαλμιούν οι δεξιοί «άριστοι» της Νέας Δημοκρατίας. Η ιδιωτική σχολή ιατρικής που εγκρίθηκε από την Επιτροπή, υπό την επωνυμία «University of Nicosia Greece Branch Medical Limited», θα ιδρυθεί από το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας και το αμερικάνικο fund CVC Capital Partners.

Το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας (UNIC) είναι το μεγαλύτερο ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Κύπρου και σε αγαστή συνεργασία με τον μεγάλο όμιλο της CVC, θέλουν να επεκτείνουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα και τα κέρδη τους υπό την αιγίδα της κυβέρνησης. Να σημειωθεί ότι στο πλαίσιο ιδιωτικοποίησης των πάντων, πέρα από την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, η κυβέρνηση είχε ξεκινήσει την προσπάθεια της και για την ιδιωτικοποίηση της υγείας. Έτσι, στρώνεται ακόμη καλύτερα ο δρόμος για την επέκταση του ομίλου της CVC, ο οποίος ήδη έχει εξαγοράσει και ελέγχει έξι μεγάλες νοσοκομειακές μονάδες και συγκεκριμένα: Υγεία, Μetropolitan Hospital, Μητέρα, Metropolitan General, Λητώ, Creta Inter Clinic. Έχοντας ως βιτρίνα το Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας, μπορεί να ανοιχτεί πλέον και στον πανεπιστημιακό χώρο παίρνοντας ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας.

Έχοντας κατά νου όλα τα παραπάνω, για όσους πιστεύουν ακόμη στο αστικό σύστημα δικαιοσύνης προκύπτουν αρκετά ερωτήματα. Πέρα από την καταπάτηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, πού είναι η εφαρμογή των προϋποθέσεων του νόμου Πιερρακάκη για την ίδρυση των ιδιωτικών σχολών; Αφού τα ιδρύματα θα πρέπει να είναι «μη κερδοσκοπικά», γιατί η ίδρυση της πρώτης ιδιωτικής σχολής στη χώρα είναι κατ’ ουσίαν μια εμπορική συμφωνία μεταξύ δύο εταιρειών; Γιατί χρειαζόταν η έγκριση από την Επιτροπή Ανταγωνισμού και όχι κατευθείαν της Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘΑΑΕ); Γιατί, ενώ ο νόμος αναφέρει ότι για να ιδρυθεί μια ιδιωτική σχολή θα πρέπει είτε να είναι παράρτημα από ένα από τα 20 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου είτε να ιδρυθούν τρεις σχολές μαζί, τίποτα από τα δύο δεν προβλέπεται στη συγκεκριμένη περίπτωση;

Εξετάζοντας τα παραπάνω, καλό είναι να έχουμε υπόψη μας μία ακόμη «χρήσιμη» πληροφορία: Η κόρη του Κυριάκου Μητσοτάκη, Σοφία, όπως αναφέρει και η ίδια στο LinkedIn, εργαζόταν από τον Αύγουστο του 2021 μέχρι τον Ιούλιο του 2023 στο εν λόγω αμερικάνικο fund. Το ίδιο fund, το οποίο πέραν των νοσοκομειακών μονάδων ελέγχει και το 10% της ΔΕΗ, ενώ έχει εξαγοράσει και την επιχείρηση κατεψυγμένων προϊόντων «Μπάρμπα Στάθης». Υπενθυμίζεται ότι σχετικά με την εξαγορά του «Μπάρμπα Στάθη» είναι ακόμη «φρέσκο» το σκάνδαλο όπου ο υπουργός Ανάπτυξης Κώστας Σκρέκας επέβαλλε πρόστιμο στην εταιρεία «Αίνος» για αθέμιτο ανταγωνισμό με αιτιολόγηση τις χαμηλές τιμές των προϊόντων.

«Όλα γίνονται για το κέρδος. Ιδρύουν μια ιδιωτική ιατρική σχολή ενώ σε εμάς πάνε να αναθεωρήσουν το ήδη πολύ εντατικοποιημένο πρόγραμμα σπουδών, υπάρχει έλλειψη διδακτικού προσωπικού, υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ θεωρίας και πράξης», εξηγεί στο Πριν ο Γιάννης Παναγίας, φοιτητής στην Ιατρική Σχολή στο Πανεπιστήμιο Πάτρας. Γνωστό άλλωστε το «κόλπο» και πολυχρησιμοποιημένο σε εκπαίδευση, υγεία και κάθε άλλο τομές όπου επιχειρείται ιδιωτικοποίηση. Τα δημόσια πανεπιστήμια ολοένα και υποβαθμίζονται με την υποχρηματοδότηση και την εγκατάλειψη να ενισχύουν την «ανάγκη» για την ίδρυση των ιδιωτικών σχολών…

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (27.04.24)

Ποια η στάση της αριστεράς απέναντι στην ΕΕ;

Διαβάστε στο Πριν που κυκλοφορεί το διήμερο 27-28 Απριλίου

▸Φοιτητική «Ιντιφάντα», προοίμιο νεανικού Μάη

Συγκλονίζει η εξέγερση των φοιτητών/τριών σε μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Καταλήψεις και στη Γαλλία. Τεράστιες κινητοποιήσεις στην Αργεντινή υπέρ της δημόσιας παιδείας

Πολυσέλιδο αφιέρωμα στην ΕΕ, ενόψει των ευρωεκλογών του Ιουνίου.

Γιατί η ΕΕ είναι εκ φύσης αντιδραστική και δεν μεταρρυθμίζεται και ποιοι μύθοι την συνοδεύουν. Το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού και η διαχρονική στάση των ελληνικών κομμάτων. Η αναγκαιότητα της αντικαπιταλιστικής ρήξης και αποδέσμευσης.

Γράφουν: Δημήτρης Δεσύλλας, Αντώνης Δραγανίγος, Βασίλης Μηνακάκης, Παναγιώτης Ξοπλίδης, Γιώργος Παυλόπουλος.

Πολιτική-Οικονομία

Εργατική Πρωτομαγιά: Απεργία την 1η Μάη, ταξική συγκέντρωση στα Προπύλαια

ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Ανατρεπτική Συνεργασία: Να εκφραστεί το ρεύμα ανατροπής της κυβέρνησης κι εξόδου από την ΕΕ

Εργατικά δικαιώματα: Κυβέρνηση και ΕΕ μας γυρίζουν ενάμιση αιώνα πίσω. Από τα «τρία οκτώ»… στο «6, 13, 72»: ∆ουλειά επί 6 μέρες, 13 ώρες την ημέρα, έως τα 72 έτη!

ΗΠΑ: Τρομερή ενίσχυση του πολέμου στην Ουκρανία και της σφαγής στη Γάζα

Ευρωεκλογές… με τον σταυρό στο χέρι

Παραμονή σε ευρώ και ΕΕ σημαίνει φτώχεια

Ακρίβεια: Πάρτι για τους «νονούς» της αγοράς, Σαρακοστή χωρίς τέλος για τον λαό

Αποκλεισμός των «Σπαρτιατών» του Κασιδιάρη, καβγάς για την φασιστική ψήφο

Κοινωνία-Νεολαία-Εργατικό κίνημα

Αντί για… «αριστεία», ιδιωτική ιατρική θέλει η CVC

ΕΚΠΑ: Επιτυχία της Πρωτοβουλίας Εργαζομένων

Γήπεδα: Συλλήψεις «ρεβάνς» Μητσοτάκη

Ψυχική Υγεία: Τερατούργημα η «ψυχιατρική μεταρρύθμιση»

Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών: Η Συνέλευση Αγωνιζόμενων Ηθοποιών στις εκλογές

Μνήμη

Συγκινητική εκδήλωση για τον Γιάννη Σεφερλή στον Πύργο

Κίνηση ιδεών-Ρωγμές στον χρόνο

Αιώνια τιμή στους 200 κομμουνιστές της 1ης Μάη ’44

Πολιτισμός

Φώτης Αγγουλές: Ένας γνήσιος λαϊκός ποιητής

Πολιτιστικές εκδηλώσεις, υπογραφές και κινητοποιήσεις καλλιτεχνών για τη Γάζα

Διεθνή

«Νέο 1968», με άρωμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής

Ινδία: Οι δύο όψεις

μιας ανερχόμενης υπερδύναμης

Αρθρογραφία-Μόνιμες Στήλες: Γιώργος Μιχαηλίδης, Ματίνα Παπαχριστούδη, Δίκτυο Σπάρτακος, Γιώτα Ιωαννίδου

Διαβάστε και κατεβάστε (pdf) την εφημερίδα ΠΡΙΝ, 20-21.4.2024: Μπλόκο στον πόλεμο Ισραήλ – ΝΑΤΟ – ΕΕ